امید شفیعی
1359 – اصفهان
کارشناس ارشد معماری

سال ها کار و تجربه در حوزۀ پرچالش طراحی ساختمان، هر معماری را به این نتیجه می رساند که یک معمار نمی تواند بدون اعتقاد و بدون تئوری شخصی شده به شکلی موفقیت آمیز به کار خود ادامه دهد. هر بنا قبل از اینکه ساخته شود در اعتقادات و در چارچوب فکری ما برپا شده و این فرآیند، معمار را با مفهوم مسئولیت درگیر می کند.
بی شک تعریف فضا در قالب فرم و کالبد فقط یکی از جلوه های هنر معماری است ولی اگر این هنر فنی نتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند مانند هر هنر دیگری مطرود و منزوی می شود و این محتاج شالوده های تئوریک است. بیهوده نیست که اثر معماری یک محصول بین رشته ای است و باید باشد. فرآیند طرح معماری، گفت و گویی است که در آن، ایده، داده ها، مقتضیات و مبانی تئوریک هر لحظه در حال بحث با معمار هستند. معماری اگر فقط کنش باشد با واکنش روبرو می شود اما وقتی که واکنشی شد به محیط پیرامون، پابرجا می ماند.
معانی موجود در حجم، فرم و روابط فضاها نمی تواند فقط در ذهن معمار جولان دهد بلکه باید واکنش به دغدغه ای باشد در جهت پاسخ گویی به تمنیات زمانه، به نحوی که مقبول جامعه افتد و روح ایرانی امروز را با کمترین آسیب در ذوق جهانی شده و فناوری نوین بیامیزد و این محتاج گذر از دورۀ انتقال است. در این صورت کالبد معماری در بازیابی اصالت و همین طور در انطباق با ویژگی های شهری به هویتی دست خواهد یافت که حتی پس از بازسازی نیز هویت پیشین خود را از دست نداده و شناسنامۀ آن قابل شناسایی خواهد بود.
اغلب سعی من بر این بوده که طرح هایم حول آشتی و همزیستی فضاهای درونی و بیرونی منسجم شوند تا در حین هم پوشانی با ذائقۀ زمانه، به نیازهای ثانویۀ کاربران و معماری سبز و پایدار نیز پاسخ دهند. به رغم ارزشمند بودن یک رویکرد مثبت، براساس احترام به بینش عمومی و با اعتقاد به اینکه معماری فقط هندسۀ حرکت و سکونت نیست هر پروژه را باید ایده ای دانست که تاکنون نبوده است. هر پروژه ای ارزش دگرگونی استراتژی ذهنی ما را دارد تا همچون یک طرح مفهومی، مسایل جاری را به چالش کشیده و راه حل های جدید برای نیازهای جدید را به ما بنماید.
اینکه معماری معاصر، سبک بین الملل را یدک می کشد یا بر هویت تاریخی پا می فشارد، ساختارشکن است، مجرد یا زمینه گراست و یا حرف تازه ای دارد را باید فقط به عنوان ابزار شناسایی کرد. غایت مطلوب در معماری مسکن، وصول به آرامش است، حتی بُعد زیبایی شناختی را نیز باید تابع وصول به آرامش شمرد. با این هدف، هر ایدۀ معماری می تواند به تعریف جدیدی از فضای زندگی منجر شود به گونه ای که با ارتقای تجربۀ زیستی، اهداف معماری معاصر ایران را ترسیم کند.